Henryk Sienkiewicz jest jednym z najbardziej znanych pisarzy polskich. Jego nowele, powieści oraz listy zdobyły sobie ogromną popularność. Do dziś jego dzieła cieszą się uznaniem czytelników i zaliczane są do kanonu polskiej literatury.
Życie prywatne Henryka Sienkiewicza
Pisarz urodził się we wsi Wola Okrzejska i pochodził ze szlacheckiej rodziny herbu Oszyk. Męska część rodziny wywodziła się z Tatarów, którzy osiedli na Litwie. Ojciec Józef i matka Stefania z domu Cieciszowska mieli szóstkę dzieci, cztery córki i dwóch synów. W okresie młodości rodzina przeprowadzała się kilkakrotnie, aż w 1861 osiadła na stałe w Warszawie. Henryk Sienkiewicz w 1858 rozpoczął naukę w gimnazjum w Warszawie. Następnie podjął studia prawnicze, jednak potem przeniósł się na wydział filologiczno-historyczny.
W 1876 wraz z Heleną Modrzejewską i grupą znajomych wybrał się w podróż do Stanów Zjednoczonych. Tam podróżuje po kraju i najwięcej czasu spędza w Kalifornii. Z tego okresu pochodzą jego listy oraz kilka utworów inspirowanych tą podróżą. Po powrocie ze Stanów, spędza czas w Londynie i Paryżu. Podróże i relacje z nich rozbudziły zainteresowanie osobą pisarza, a jego listy oraz inne utwory były tym chętniej czytane.
Po powrocie do kraju, w Szczawnicy spotyka swoją przyszłą żonę, Marię Szetkiewiczównę. W 1881 roku biorą ślub, następnie rodzą im się dzieci Henryk Józef i Jadwiga Maria. Niestety, w 1885 żona Sienkiewicza umiera na gruźlicę. Śmierć żony nastąpiła w trakcie, kiedy pracował on nad „Panem Wołodyjowskim” i mimo tego trudnego okresu zdołał ukończyć powieść.
W 1888 roku Sienkiewicz wybrał się w podróż do Hiszpanii, a następnie do Afryki. W 1893 wziął ślub z córką odeskiego bogacza Konstantego Wołodkowicza, Marią Romanowską. Jednak po niespełna miesiącu żona odeszła od Sienkiewicza a on uzyskał unieważnienie małżeństwa. Kolejny ślub bierze w 1904 roku ze swoją cioteczną siostrzenicą, Marią Babską.
Zarówno w Polsce, jak i za granicą pisarz angażował się w działalność społeczną. Zaangażował się m.in. w sprawę dzieci z Wrześni oraz ujął się za głodującymi rodakami w Królestwie Polskim. Kiedy wybucha pierwsza wojna światowa, Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii z Ignacym Paderewskim. W 1916 Sienkiewicz umiera w Vevey, gdzie zostaje pochowany. Po wojnie, jego prochy sprowadzono do Polski i złożono w podziemiach katedry św. Jana.
Twórczość
Można powiedzieć, że już za młodu H.Sienkiewicz zdradzał zdolności w kierunku pisarstwa. W 1864, w wieku osiemnastu lat, zdobył nagrodę za wypracowanie „Mowa Żółkiewskiego do wojska pod Cecorą”. Prawdopodobnie w okresie studiów napisał swoją pierwszą powieść „Ofiara”, która nigdy nie została publikowana. W 1869 debiutował jako dziennikarz i zaczął publikować w „Przeglądzie Tygodniowym” i „Tygodniku Ilustrowanym”. Z kolei do „Gazety Polskiej” pisał pod pseudonimem Litwos. Od 1873 w „Gazecie Polskiej” ma stałą rubrykę, w której pisze felietony. W międzyczasie pisze powieści, w 1872 wydaje powieść „Na marne” i „Humoreski z teki Worszyłły”. W następnych latach ukazują się jego kolejne powieści: w 1875 „Stary Sługa”, w 1876 „Hania” i w 1877 „Selim Mirza”.
W latach 1878-1883 pisze utwory: „Szkice węglem”, „Komedia z pomyłek”, „Przez stepy”, „Za chlebem”, „W krainie złota”, „Latarnik”, „Wspomnienie z Maripozy” i „Sachem”, które są inspirowane podróżą do USA. Po powrocie z Ameryki spędził niemal rok w Paryżu, gdzie zetknął się z literaturą naturalistyczną, którą uznał za niezwykle ważną dla rozwoju powieści. Jednak po kilku latach zmienia zdanie i zwraca się ku powieści historycznej. W tym czasie pisze jedną ze swoich najważniejszych nowel, „Janko Muzykanta”.
Od 1880 rozpoczyna pracować nad powieścią historyczną „Ogniem i mieczem” i do 1884 na łamach gazety „Słowo” wydaje ją w odcinkach. Następnie rozpoczyna pracę nad kolejną powieścią, „Potopem”, którego treść czytelnicy mogą poznawać w tej samej gazecie. Ostatnia z części trylogii, „Pan Wołodyjowski”, ukazuje się w „Słowie” od maja 1887 do 1888 roku. Losy bohaterów Trylogii śledziła cała Polska i powieści te uczyniły z Sienkiewicza jednego z najpopularniejszych, ówczesnych pisarzy w Polsce.
Następnymi utworami w dorobku Sienkiewicza była nowela „Ta trzecia”, powieść „Rodzina Połanieckich” a następnie „Krzyżacy”. W 1894 Sienkiewicz rozpoczął prace nad powieścią „Quo vadis”, które ukazywały się w „Gazecie Polskiej”, krakowskim „Czasie” i „Dzienniku Poznańskim”. Z kolei powieść „Krzyżacy” zostaje ukończona w 1900 roku. W 1905 roku Sienkiewicz otrzymuje nagrodę Nobla za całokształt twórczości. Oprócz tej najważniejszej, literackiej nagrody, Sienkiewicz otrzymuje również tytuł doctor honoris causa na Uniwersytecie Jagielońskim.
W 1910 w „Kurierze Warszawskim” zaczyna się ukazywać powieść dla młodzieży „W pustyni i w puszczy”. Jego ostatnią powieścią były „Legiony”, które zostały wydane w 1914 roku. W 1916 roku Sienkiewicz umiera w Szwajcarii.
