Giovanni Boccaccio był renesansowym pisarzem włoskim, żyjącym w XIV wieku. Jest on znany przede wszystkim ze swojego dzieła „Dekameron”, zbioru 100 nowel. Dzieło to
 zostało stworzone prawdopodobnie w latach 1350-1353, natomiast wydane w 1470 roku. W XVI wieku trafiło na Indeks Księg Zakazanych.

Narratorami opowieści jest dziesięciu szlachetnie urodzonych florentyńczyków (siedem kobiet i trzech młodzieńców), którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. W ciągu 10 dni wysłuchują opowieści, których głównym motywem jest miłość, zarówno małżeńska i pozamałżeńska, szczęśliwa i tragiczna, zmysłowa i platoniczna. Nowele te pokazują ówczesne bogactwo obyczajów, pojmowanie erotyzmu oraz ludzkiej zmysłowości. 

Nowela „Sokół” jest szczególnie ceniona i miała ogromny wpływ na późniejszą literaturę. W utworze tym autor osiągnął mistrzostwo kompozycji, przez co dzieło to stało się wzorem pod względem budowy dla kolejnych nowel. Teoretyk Heyse stworzył „teorię sokoła” mówiącą o klasycznej kompozycji noweli. Według niej w tego typu utworze występuje centralny motyw, który jest wyróżniony przez ośrodek kompozycyjny. Najczęściej motywem tym jest jeden przedmiot, który ma symboliczne i specjalne znaczenie. Przedmiot ten jest nie tylko dominującym motywem, ale i odmienia los bohatera. U Boccaccio nowela „Sokół” opowiada o ubogim szlachcicu Federigo, który ostatnią cenną rzecz poświęca dla ukochanej. Z ptaka przygotowuje pieczeń na obiad i zjada z nią miły posiłek. To wzrusza damę, która zgadza się za niego wyjść i uczynić bogatym.